خوشی و خوش بینی

یک چیزهایی توی "خاک آشنا" کم است؛ انگار فیلم یک چیزی کم دارد. برای کسی که آخرین سری "جیمز باند" را به 5 قسمت تقسیم کند و هر کدام را توی یک هفته ببیند، به یک دفعه دیدن "خاک آشنا" کمی غیرمنتظره است.

"خاک آشنا"ی فرمان‌آرا به گفته خودش "همچون عکسی شده که چشم‌های آن را درآورده‌اند" و من این فیلم را دیده‌ام اما هنوز منتظرم ادامه‌ای وجود باشد.

خوشی و خوش بینی...

"صبح که پا می‌شم، دلم می‌خواد کسی باهام حرف نزنه. می‌خوام از خونه که می‌رم بیرون، کسی منتظرم نباشه برگردم. دل کسی واسم تنگ نشه. کسی منو نخواد...می‌خوام تنها باشم..." 

قسمتی از دیالوگ فیلم کنعان

خوشی و خوش بینی...

روی صندلی ولو می‌شود؛ همه مسیری که با اکراه توی سالن رفت و آمد می‌کرد، نگاهش می‌کردم. اصلا شبیه گذشته نیست. قبلا، شاید بیشتر از سه هفته قبل، چشم‌هایش برق می‌زد اما حالا روی صندلی کنار میزش ولو شده؛ می‌روم سمتش، حرفم نمی‌آید؛ بی‌حرکت نگاهم می‌کند؛ چشم‌هایش دیگر برق ندارد حتی مثل گذشته دیگر نمی‌خندد، خوشی و خوش بینی...

آرمان‎ها هم عوض می‎شه، ممکنه آدم حتی عوضی شه؛ کلی حرف و حدیث هست.  هیچ‌وقت 10 سال پیشم یادم نمی‌ره؛ رو پله‎های ساختمون تو بیرجند نشسته بودم و به الهه می‌گفتم: "آدما واسه چی ازدواج می‎کنن الهه؟ اصن تو واسه چی بچه می‎خوای؟ من 10 سال پیش یه خری بودم، الان اون خره بزرگ شده، شده نره خر؛ الان هم همونم منت خوشی و خوش بینی...

میم: می‌تونی حدس بزنی زنم طلاهاشو فروخته چی خریده؟

من: پیانو

میم: از کجا فهمیدی؟

من: چون عاشق پیانو بود

خوشی و خوش بینی...

خوشحالم که با دوستان همکاران خانمم علاوه بر مارک رژ لب، اسپری، شماره رنگ مو، رد و بدل کردن آدرس مزون و آرایشگاه و کافه‌های سجاد و فلسطین، در مورد نگاه به زندگی، خیانت، وفاداری، دروغ، وسواس، بهتر بودن، گروه، کتاب، اعضای شورای شهر و شهردار آینده، دبیر شورای عالی امنیت ملی، رفسنجانی و سید محمد خاتمی هم حرف می‌زنیم.

خوشی و خوش بینی...

تولد سید محمد خاتمی عزیز را با یک روز تاخیر به خودم تبریک می‌گویم.

خوشی و خوش بینی...

خواب گردوهای تلخ را دیده بودم، می‌گویم: "من خواب دیده‌ام، من دوباره ُ دوباره خواب دیده‌ام". حتی می‌توانم شهر را آتش بزنم مثل موهای نقره‌ای پیرمرد. بیچاره پیرمرد کنارم می‌نشیند و از ماهی نوبت نهارش حرف می‌زند، می‌گوید بفرمایید. من به یاد گردوهای تلخ‌ام و طاق ضربی بازار یک شهر کوچک. می‌پرسد منتظری و آ خوشی و خوش بینی...

شجاعت روی کاغذ نوشتن را ندارم. چرا؟ ترسو شده ام. احساس مجرم بودن دارم. فکر میکنم یک چیزیم شده، اصلا آن آدم پریشان احوال فقط پریشان نیستم. مشخص است. گنده شده ام. اما صدای فین فین دماغم هنوز همان تکراری به من چسبیده قدیمی است. هنوز هم همان سرزنشگر خود؟ مشخص است. اما کمی مهربانتر، کمی مادرانه تر. دیروز خوشی و خوش بینی...

باید می‌نوشتم

کجا قرار بود بعد از سیزده یا چهارده سال که آنهمه سرزنده بودم و جوان، کسی پیدا بشود و به من بگوید بدبخت! خودم هم باورم شد، آدمیزاد است اما اینقدر زود باور به بدبختی خود؟ آنهم منی که خوش‌بینی را در حق خودم و دیگران تمام می‌کردم

شاید چیزهایی دارد تغیر می‌کند

خوشی و خوش بینی...